Een van de dingen waarom ik de afgelopen tijd erg weinig geblogged heb is een hele trieste... een waar ik lang over getwijfeld heb of ik er wel of niet over zou schrijven... en toch doe ik het maar na er met wat mensen over gepraat te hebben.
Mijn lieve (schoon)papa Jan Spenkelink is 27 februari 2015 overleden. Na een heel lang ziektebed is het hem gegund dat hij rustig is mogen gaan slapen. Op 6 maart was de crematie en een hele mooie dienst. Ik mis deze lieve man nog steeds verschrikkelijk, elke dag!
Ik ken Jan al vanaf dat ik 4 ben en naar de basisschool ging. Dat is inmiddels dus 31 jaar!! Hij was altijd mijn favoriete leraar en vertrouwenspersoon, ik ging graag naar hem toe. Hij was streng maar ook heel erg lief en troostend, verzorgend en grappig. Dat veranderde steeds meer en meer naarmate de tijd vorderde. Na heel wat jaren om elkaar heen gedraai, kwamen Igor en ik in 2003 dan toch bij elkaar, en werd Jan dus mijn schoonpapa en in 2008 trouwden Igor en ik en toen was ik dus ook een Spenkelink. Hoe gek kan het allemaal gaan! Vooral de laatste jaren spraken we heel veel met elkaar en stond hij met raad en daad ALTIJD voor mij (en ook voor igor en zeker voor de kindjes) klaar. Ik mocht hem dag en nacht bellen en hij stond er meteen, letterlijk en figuurlijk.
We hebben veel meegemaakt, de schoolkampen, de vele enge dieren die ik niet zo eng vond, maar juist reuze interessant en waar hij zo trots op was, schommelen in de woonkamer, bezoekje aan de dierentuin met z'n allen, lekker eten, want daar hield hij enorm van, logeerpartijtjes zowel van mijzelf als later van onze meisjes. Ik kan vol trots zeggen dat mijn kindjes net zo enorm van hun opa genoten hebben als ik dat zelf vroeger gedaan heb! Helaas zal Callen zijn opa niet herinneren maar verhalen en foto's zijn er gelukkig wel!
Helaas kreeg hij ook de laatste jaren steeds meer te maken (net als ik) met zijn gezondheid die niet deed wat hij wilde, en we konden elkaar zo goed begrijpen. Hulp moeten vragen en accepteren is zo moeilijk, en dat deden we dan maar voor elkaar, ongevraagd. We hielpen elkaar, kletsen met elkaar, en huilden en lachten samen, en met name dat allerlaatste stukje mis ik zo verschrikkelijk! Hij was een mooi en lief mens en heeft heel erg veel achtergelaten! Elke dag in mijn gedachte en voor altijd in ons hart!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten