Hoi,
Ik kom weer eens even "buurten" op mijn blogje... het zal een lange worden denk ik want ik heb wel wat te vertellen ;-)
Helaas is er sinds mijn laatste blogje weer het eea aan narigheid gebeurd. 15 februari, wat een super leuke dag had moeten worden, werd een drama. Ik werd weer opgenomen in het ziekenhuis en het ging echt niet goed, mede dankzij dat ik verkeerde medicijnen had gekregen, en dat ging echt niet goed. Na 6 dagen mocht ik weer naar huis toe gelukkig maar was nog steeds erg slap en niet goed in mijn velletje. Eten ging redelijk maar drinken niet, ik werd er erg misselijk van en moest veel spugen. Na een tijdje aantobben zou ik maandag de 11e me moeten melden in het ziekenhuis voor een neusmaagsonde want ik kom niet aan ook al eet ik echt voor 2 en dat is niet echt goed natuurlijk. Nadat de diëtiste mijn eetlijst had bekeken en besproken, zijn we toch onverrichte zaken weer naar huis gestuurd. We hebben er met z'n tweetjes een lekker dagje van gemaakt, maar het bleef slechter gaan en afgelopen woensdag ben ik dan toch wéér opgenomen in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen en ondervoeding. Er is op 2 dagen ongeveer 10x geprobeerd een sonde aan te brengen maar het is niet gelukt. Wel lag ik aan het infuus met zoutwateroplossing en in de nacht sodavit, een vitaminen/mineralenmix. Dat heeft me weer even opgelapt.
Zondagochtend mocht ik weer naar huis, gelukkig want zo kon ik nog even tijd met mijn meisjes doorbrengen, lekker spelen en knuffelen en giebelen, het was reuze gezellig.
Het enige voordeel van veel in het ziekenhuis liggen is dat we onze uk inmiddels ook al vaak op de echo hebben kunnen bewonderen. Hij/zij groeit goed en lag lekker te stuiteren en te draaien en te hikken in mijn buik, prachtig om te zien!
Na de 13e week hebben we het voorzichtig aangedurfd om wat te kopen, een heus wiegje! Hij/zij slaapt de eerste maanden toch bij ons op de kamer dus leek ons dit wel zo handig. En kort daarna heb ik nog een klein pyjama'tje gekocht. Daarbij is het tot zover gebleven. Reden.... gericht kopen is veel leuker ;-) Het zogenaamde neutrale spul is best lastig te vinden en ik vind het er ook niet super leuk uitzien, dus vanaf vandaag nog 6 geduld, op vrijdag 5 april hebben we een pretecho en dan zullen we het geslacht (hopelijk) te weten komen!! We laten het doen bij Prepret, dat zit in Prenatal Hearts in Amersfoort, 1 x raden wat we daarna gaan doen hihihi..... juist, lekker gericht shoppen bij prenatal! Heb er nu al zin in!
Ondanks alle ellende ben ik toch nog wel creatief bezig geweest. Ik heb een ledikantdekentje gehaakt met de Dutch bobble flower tutorial van Revlie Schuit. Hij is nu bijna af! Die is voor de baby als het een meisje is en anders maak ik hem nog wat groter en dan is ie voor Skylar! (Pixie heeft al 2 mooie gehaakte dekentjes van mijn vriendinnetje Shelly) Daarna ga ik weer verder met mijn eigen grote sprei. Dat was even een tegenvaller want die moet NOG groter! Ik dacht dat ik nog maar 30 vierkantjes hoefde te haken, maar ik kwam erachter dat de sprei dan toch echt nog té klein was voor ons bed, uitgerekend, nagerekend, uitgetekend en... er moeten nog 90 vierkantjes bij whaaaaaaa! Maar goed het houdt je van de straat he? ;-)
Scrapbooken heb ik uiteraard ook nog gedaan, een boekje voor mijn meisjes, hoe ze omgaan met het grote zus worden. De zwangerschap en als de kleine er eenmaal is. Hij is nog niet af, maar wel bijna, daar ga ik me de komende dagen mee vermaken.
Daarnaast hadden we toch nog wel een beetje boel trieste gebeurtenissen en 1 ervan was dat onze lieve naaktie Eros 2 weken geleden dinsdag op woensdagnacht is overleden. Hij is maar 4 jaar geworden :( dit is voor ons een groot verlies, we waren (en zijn nog steeds) dol op hem. We missen hem verschrikkelijk, maar hij is nu wel weer samen met zijn zusje, die helaas maar 2 jaar mocht worden. Beide helaas erfelijk belast met HCM/DCM (toen de vader als dekkater werd gebruikt waren zijn testen HCM negatief, pas 2 jaar later overleed hij er plotseling aan dus de fokster kon hier ook niks aan doen en is hier net zo verdrietig over als wijzelf).
Afgelopen woensdag heeft ook onze lieve Tim zijn ogen gesloten, waar we ook heel verdrietig om zijn, maar toch zagen we deze aankomen al een paar weken. Hij is ruim 12 jaar geworden en het voelt kaal zonder deze 2 boefjes. De andere 2 katten die we nog hebben zijn heel rustig en Tim en Rossy waren altijd luid en duidelijk aanwezig. Het is ook gek om te zien hoe de katten veranderen als er leden van hun groepje wegvallen. Zo is Misty ineens heel erg aanhankelijk geworden terwijl hij dat in de 8 jaar dat hij oud is, nog nooit geweest is! En niet alleen bij mij (wat een beetje logisch is want ik ben zwanger en katten hangen dan graag bij je) maar ook bij Igor en de kids!
Dit is het even voor nu, heel gauw volgen er nieuwe blogs!!!
